کبوتران دل شکسته...

صاحبان جود و کرم و اسطوره هاي بذل و بخشش ، کشان کشان مي کشند ، که عنايت کنند ...آنان که کل الناس عيالهم...نمي شود که از صلاح و مصلحت اهل خانه ي خود بي خبر و غافل باشند...و جالب آنجاست که  به زعم خودمان ، عنايت را فقط در عطاي خواسته ها و ناخواسته هايمان مي بينيم...ولي انگار ، گاهي در وسعت اين ميهماني ، عنايتي از جنسي ديگر ، مبذول مي دارند...عنايتي از جنس ، گرفتن ، نه عطا کردن ...از جنس محروم شدن ...که شايد اين گرفتن هم خود عطايي باشد از حجم کريمانه ي آنان که بکم يمسک السماء ان تقع علي الارض هستند به تمام معنا ...  کبوتران دل شکسته......

اينجا زمين است ... زمين خاکي...و بازي در اين زمين خاکي قاعده بي قاعدگي خودش را دارد...اينجا دلت رابه هر نحوي که بشکنند ، گل کاشته اند...اينجا خرده شکسته هاي غرور را هم زير دست و پا له مي کنند...اينجا اشک هيچ مردي ديده نمي شود...اينجا اشک چشمهاي آن دل تحقير شده وقتي به پلکهايش آويزان مي شود که برگهاي درخت غرورش ريخته باشد...اينجا دل هر عاشقي را مي توان فرش زير گامهاي چکمه هاي تحقير و ذلت کرد...اينجا در تحقير کردن هم رقابت مي کنند ، کور کورانه...اينجا بايد سرت را به زمين گرم بزني ، ...اينجا اختيار گوش و چشم و حلق و بيني ات هم دست خودت ، نيست که اختيار دستت هم در دست خود کبوتران دل شکسته......

 براي آنچه که دوستش داري از جان بايد بگذري؛بعدمي ماند زندگيو آنچه که دوستش داشتي ... کبوتران دل شکسته......

ستاره ي مننگاه کن  : ببين که کسي دغدغه هاي بزرگ قلب شکسته ي کوچکمان را نمي داند.و باران همانگونه مغرور ، که بود ،روزهاي آفتابيمان را خراب مي کند .و باران همانگونه سرد ،که بود ، نگاه ها را سرد تر مي کند و قدم ها را تند تر...ستاره ي من نگاه کن :و اينجا کسي شکستنمان را زير چرخه ي زندگي نمي بيند.و انساني حتي صداي فرياد ها و ضجه هايمان را نمي شنود.ببين !ستاره ي من:ببين که کسي صداي خرد شدن لاله ها را زير پا جدي نمي گيرد.خوب نگاه کن ستاره ي من:اينجا کسي راست نمي گويد...و اينجا دروغ و غرور رسم آدم هاست...اينجا تاوان عشق ، تاوان مهر، تاوان دوست داشتن ، فاصله هاست...فاصله کبوتران دل شکسته......

تدور الايام...لتطل علينا ذكرى شهر محرم الحرام من جديد، معلنة حلول شهر لم يعرف له الزمان من مثل، سالت به الدماء الزاكيات لترتوي بها ارض كربلاء وتطفأ رمضاءها، بظليمة أفطرت قلوب العارفين واستدرت دموعهم واعتصرت قلوبهم حزنا على المقتول بكربلاء... انه شهرشهادة الحسين بن علي بن ابي طالب " عليهم السلام "، فلترفع رايات السواد لتغطي الاكوان حزنا، ايذانا بقدوم عاشوراء الحسين " عليه السلام " يوم قتل الهدى وانتهك الدين القويم.   بطريق أنارته إشراقة اليقين بلقاء المولى جل وعلا،  مضى الامام الحسين ومن معه من عياله " عليهم السلام " متجها الى الكوفة  في کبوتران دل شکسته......

وقتي آسمان ابري نمي خواهد ...آسماني زلال ، شفاف و دوست داشتني ، که شبهاي پرستاره اش بستري براي آرامش و روزهاي آفتابي اش ، حيات بخش ، قلبهاي افسرده و دلمرده است ...ولي اين آسمان ، اگر سر ناسازگاري بگذارد و نخواسته باشد صاف بودنش را به بودن در کنار ابرهاي تيره و تار برهم بزند ، فقط حسرت مي ماند و يک دنيا زجر ...و ابرهايي پاره پاره مي شود ، هر لحظه به گوشه اي خواهد خزيد...لحظه اي به دامنه ي کوهي بلند که جز سرماي جانسوز ارمغاني ندارند....لحظه اي به دشتي پراز سنگلاخ و خارهاي چند پهلو که محنت و درد به همراه مي آورد ...و لحظه اي در کالبد غروبي تلخ و حيرت آور ، که هق هق لح کبوتران دل شکسته......

بايد بروم ...اما نمي دانم کجا...اينجا ، بوي غربت مي دهد ، بوي هق هق داغي که بر قلبي مجروح نشسته...اينجا ، چشمها را شعله ي غصه اي تلخ و جانکاه فرا گرفته ...اينجا ، قله هاي درد سر به فلک کشيده و آه از نهاد سينه هايي سوخته سرکشيده...اينجا اما ميهماني اشک به راه افتاده و چشماني گريان ، تاب ماندن در حدقه ندارند...اينجا ، صداي ناله مي آيد و ضجه ...اينجا ، رهگذران هم متحير از گريه هاي بي اراده و اشکهاي روانند...و در حجم حيرت و درد ، باور سنگدلي آن آسمان آبي هميشه مهربان ، سخت تر است ... آسماني که با کور سوي ستاره اي لبخند به لب مي نشاند و با بي قراري ابري، آغوش مي گشود...اينجا کبوتران دل شکسته......